می دانیم که نباید گذشته گرا بود .باید به فرداها

اندیشید و امروز را مغتنم شمرد .

می دانیم که آب رفته به جوی باز نمی گردد .

می دانیم که خود کرده را تدبیر نیست .

می دانیم که گذشته ها گذشته .

با این حال چون اسب عصاری می چرخیم و می چرخیم

به دور سنگی که شعاعی نامعلوم دارد و مرکزی که

ثابت است .براستی چرا؟

چرا حالا که گذشته ها رهایمان نمی کند

ما رهایشان نمی کنیم ؟

لذتی که در میان نیست ،چرا خود را عذاب می دهیم؟

پرسشی دیگر ،اما کو پاسخی دندان شکن ؟

خداوندا خودت یاریم کن!