"حادثه " گاه آنقدرها هم بزرگ نیست که

اطرافیان می نمایانند.اما ...چاره چیست؟

وقتی که حادثه بزرگ شده است و تو باید

قبول کنی تاب آوردن حادثه ای که از ابتدا

آن قدر ها هم بزرگ نبوده است .

شاید هم به خاطر استعداد حادثه ها باشد به رشد کردن

و ریشه دوانیدن .آن قدر مستعد که هر چه می خواهی

به حسابش نیاوری می بینی که او با سماجتی بیش از

پیش در تار و پود روزگارت ریشه می دواند و تو را

یاد آور می شود که " فراموشی " از آن تو نیست .