به سررسید چند سال پیش سفر کردم .نوشته های تقریباً جالبی توش پیدا کردم .

بد نیست چند تا از اون ها رو اینجا ثبت کنم :

10-1-1381:

دستهای جوهری ام گواه این اند که بسیار نوشته ام برای تو.

چشمهای خسته ام شاهدان شب زنده داری هایم

و موهای سپیدم نه نشان گذر عمر

که قدمت مهر سکوتی را که بر لب زده ام گواهی می دهند.

مدادی برداشته ام تا التیام زخم های انگشتانم باشد

و امید بخش چشمان خسته ام .

در این لحظه است که تارهای سپیدم در انبوهی گیسوی سیاهم گم می شوند

و من تاب سردادن فریاد دوباره می یابم.

براستی آخرین فریاد را کی سر دادم ؟

آخرین شعر ناسروده ام را در کجا نوشته ام؟

آخرین بغض نشکفته ام چه وقت گریه شد؟

آخرین باری که خستگی را خسته کردم کی بود ؟

دیگر مهم نیست .فریاد را دوباره سر خواهم داد

واشک های تازه ای خواهم ریخت.و از آن درد دیرینه ی نونوار ،

قلبم فشرده خواهد شد.

رنج خواهم برد و از این خودخواهی عظیم ،

با مدادم حرف خواهم زد .