هر شب ، بر زورق خوابهایم می نشینم و در رود اشک هایم

با پارویی از جنس رویاها و کابوسها می رانم تا ساحل صبح .

و هر صبح تن فرسوده ام را در انبوه تلاشهایم به ظهر و در

کشاکش امیدهایم به مغرب می رسانم .و این مغرب را تا

هنگامه ی شب در جستجوی بستری هستم برای دمی آرمیدن تا

دوباره صبح فرارسد .نمی یابم و لاجرم به آغوش زورق و رودخانه

پناه می برم تا بار دیگر شب تمام شود و ساحل صبح هویدا گردد .

خداوندا ! یاری کن که راه را در این تیره شبها گم نکنم و صبح را

تا هنوز صبح است بیابم و ببینم .